Η περίοδος 1944-1946 προδιέγραψε τις εξελίξεις προς την εμφύλια σύγκρουση, αν και το ΚΚΕ, με το τέλος των Δεκεμβριανών, έχοντας επιλύσει το πρόβλημα της ηγεμονίας μιας συμβιβαστικής στρατηγικής στο εσωτερικό του, απολάκτιζε τους αρνητές της (Βελουχιώτης) και διατύπωνε ένα μετριοπαθές πολιτικό προγράμματα που συνδυάστηκε με πολιτικές συμμαχιών με το Κέντρο. Ωστόσο, η αδυναμία του αστικού κόσμου να περιστείλει την πλειοψηφική κοινωνική απήχηση του ΕΑΜ με πολιτικά μέσα και η άτυπη δημιουργία ενός κράτους "έκτακτης ανάγκης" δημιούργησαν τις προϋποθέσεις της αναπόδραστης ρήξης.
Το βιβλίο αυτό με τη συνδρομή πρωτογενούς υλικού, υπερβαίνοντας σχηματοποιήσεις του τύπου "επανάσταση-αντεπανάσταση", θεωρίες "εξάρτησης", βουλησιαρχικές προσεγγίσεις (η ανεπάρκεια των ηγεσιών) και τον εμπειρισμό των απομονωμένων γεγονότων, προσπαθεί να αναδείξει συνθετικά τις διαδικασίες, κοινωνικές και πολιτικές, που οδήγησαν στον Εμφύλιο Πόλεμο. Αναλύει τον τρόπο με τον οποίο η επιδίωξη της μεταπολεμικής αστικής τάξης να εξασφαλίσει κρατική ανοχή και να καρπωθεί διεθνείς ενισχύσεις καθόρισε και την αδυναμία του αστικού πολιτικού κόσμου να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Παρακολουθεί τη διάψευση της απόπειρας της Αριστεράς να αντιπαρέλθει την πολιτική της περιθωριοποίησης μέσω των εκλογών, ευελπιστώντας ότι με την αποχή και τη συνεπαγόμενη ακύρωσή τους θα εξασφάλιζε σε νέες εκλογές δικαιότερους όρους πολιτικής αντιπροσώπευσης.